Psychosomatyka

Terapia psychosomatyczna

Psychosomatyka to  dziedzina nauki zajmująca się rozpatrywaniem zależności psychosomatycznych, czyli dotyczących wpływu czynników psychicznych na organizm człowieka. Badania w modelu patogenetycznym poszukują czynników natury psychicznej w powstawaniu chorób somatycznych i wpływających na ich przebieg. Terapia psychosomatyczna nie zastępuje tradycyjnej psychoterapii czy leczenia farmakologicznego. Jest uzupełnieniem tradycyjnej terapii, w której głównym celem jest rozluźnienie ciała i praca przez ciało, które wpływa na poprawę samopoczucia psychicznego, niweluje skutki depresji i nerwicy oraz dodaje energii i wigoru.

NARZĘDZIA PRACY w terapii psychosomatycznej:

-praca z ciałem poprzez elementy metody TRE, Lowena,  jogi terapeutycznej, technik oddechowych, technik relaksacji mięśni i powięzi.

–praca z umysłem za pomocą hipnozy, medytacji uważności mindfulness , metody opukiwania EFT,

–praca z energią za pomocą akupresury, praca na ośrodkach energetycznych.

–praca manualna za pomocą terapii czaszkowo-krzyżowej i uwalnianiu napięcia z brzucha – starosłowiański masaż brzucha i uwalnianiu napięcia z powięzi

–praca z naturą – Shinrin yoku – kąpiele leśne i starosłowiańska gimnastyka w lesie, ziołolecznictwo

 

Choroba ma swój cel, funkcje. Polega ona na uświadomieniu człowiekowi tego, co jest potrzebne, by mógł powrócić do harmonii, a tym samym do zdrowia. Stan chorobowy zmusza nas, byśmy zajrzeli w głąb siebie, odnaleźli przyczyny dysfunkcji, oraz znaleźli odpowiedni sposób postępowania, zanim będzie za późno. Mindfulness i medytacja pozwoli wyciszyć umysł, tak by móc znaleść w sobie te wszystkie odpowiedzi i rozwiązania. Da się zauważyć, że większość jednostek chorobowych współisnieje z dysharmonią umysłu, lękiem, niepokojem i wewnętrznym zagubieniem. Lekarstwem na to może stać się medytacja uważności. – techniki mindfullness.

Mindfulness jest terminem tłumaczonym w języku polskim, jako uważność  lub pełnia obecności. Profesor Jon Kabat Zinn prekursor metody,  mówi o uważności jako byciu skoncentrowanym w określony sposób: świadomie, tu i teraz, bez wartościowania i ocen. Podstawowym założeniem mindfulness  jest osiągnięcie stanu w którym jesteśmy osadzeni w chwili obecnej i nie będąc myślami w przyszłości, ani przeszłości tylko w pełni angażujemy się na tym co dzieje się w naszej świadomości. Wszystkimi zmysłami odbieramy rzeczywistość.

Typowa technika medytacji polega na skupianiu uwagi na oddychaniu. Rezultatem takich działań jest to, że osoba medytująca przestaje walczyć z bólem. Obserwuje ona wszystko co dzieje się w jej umyśle i ciele.

Ważne jest to, by zdać sobie sprawę, że ból ma swój naturalny rytm – jak falami raz zalewa, nasilać się, raz łagodnieje. Jeśli osoba medytująca zacznie to dostrzegać, przestanie stawiać temu opór, a ból zacznie samoistnie ustępować.

Umysł ma duży wpływ na odczuwanie bólu. Każdy z nas posiada regulator bólu – decyduje on o tym jak długo odczuwamy ból i z jaką intensywnością. Dzięki kontroli i zwiększeniu świadomości unikamy błędnego koła. Stres i lęk zwiększa dodatkowo niepokój, a to podwyższa napięcie mięśniowe w ciele. Odciążony dodatkowo jest układ odpornościowy . To wszystko utrudnia powrót do zdrowia.

Trzeba pamiętać, że mózg coraz bardziej uwrażliwia się na ból. U osób przewlekle chorujących  wytwarza się więcej obszarów w mózgu, odpowiedzialnych za odczuwanie bólu.